یاد آر که با یاد تو جانانه بگرییم( امیر حسین مقدم )

به پیشواز غزلی از شهریار 
 نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم

یاد

یاد آر که با یاد تو جانانه بگرییم
پیش آی که پیشت چه پریشانه بگرییم

چون سیل به هرسو دل دیوانه روان است،
چون صخره رهم بند که سدّانه بگرییم

در جاده‌ی عشّاق زما هم قدمی کاش،
تا جامه درانیم و به شُکرانه بگرییم

امروز ستم گشته از اندازه فزون تر،
باید که درین مخمصه رِندانه بگرییم

یک بار دگر محتسبان باز رسیدند،
مخمورِ شرابیم، چه مستانه بگرییم؟

گویی که مبارز1 زدل خاک برآمد،
چون خواجه در این بستر میخانه بگرییم

دوران جوانی به سرآمد ثمری کو؟
وقت است دگر تا همه پیرانه بگرییم

امیرحسین مقدم

پاییز 1390

*******

نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم
سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم
من از دل این غار و تو از قله آن قاف
از دل بهم افتیم و به جانانه بگرییم
دودیست در این خانه که کوریم ز دیدن
چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم
آخر نه چراغیم که خندیم به ایوان
شمعیم که در گوشه کاشانه بگرییم
من نیز چو تو شاعر افسانه خویشم
بازآ به هم ای شاعر افسانه بگرییم
از جوش و خروش خم وخمخانه خبر نیست
با جوش و خروش خم و خمخانه بگرییم
با وحشت دیوانه بخندیم و نهانی
در فاجعه حکمت فرزانه بگرییم
با چشم صدف خیز که بر گردن ایام
خرمهره ببینیم و به دردانه بگرییم
بلبل که نبودیم بخوانیم به گلزار
جغدی شده شبگیر به ویرانه بگرییم
پروانه نبودیم در این مشعله باری
شمعی شده در ماتم پروانه بگرییم
بیگانه کند در غم ما خنده ولی ما
با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم
بگذار به هذیان تو طفلانه بگرییم
ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم

شهریار
http://ganjoor.net/shahriar/gozidegh/sh102/