عاقبت یک شب تو را من در بغل خواهم گرفت .( امیر حسین مقدم )

عاقبت یک شب تو را من در بغل خواهم گرفت .
از لبانت کم کمک ، شهد و عسل ، خواهم گرفت.

تا بخوانم من برایت تا سحر ، ده ها غزل 
از نگاهت سوژه ی ده ها غزل ، خواهم گرفت.

جای لب های تو خواهد ماند ، بر لب های من 
شک نکن یک بوسه چون ضرب المثل ، خواهم گرفت.

بعد از آن بوسه به چشمانت نظر خواهم فکند 
برق چشمان تو را ، عکس العمل ، خواهم گرفت.

یا خودت اقدام عاجل میکنی در بوس بعد 
یا خودِ من بعد ِ یک ضرب الاجل ، خواهم گرفت.

صبر اگر باشد عقیق سرخ گردد ، سنگ سرد 
من صبورم ، بوسه ام را بی جدل ، خواهم گرفت.

گرچـه با تو صا د قــم امروز ، گر لازم شود 
پاسخ مثبت من از تو ، با حیل ، خواهم گرفت.

عمر اگر چه تنگ و دل سنگ است دلدارم ، ولی
این خط و این پا خطش ، قبل از اجل ، خواهم گرفت.

گرچه سنگ روزگار این پای لاجانم شکست ، 
لنگ لنگان شانه ات با پای شل ، خواهم گرفت.

دور گردون گر بهم ریزد ، به تو خواهم رسید 
در میان چین و واچین گُسَل ، خواهم گرفت.

داد مارا گر ندادی ، داد خواهی میکنم 
داد خود از لاهه بین الملل ، خواهم گرفت.

عمر خود را من ، به پای عشق قربان کرده ام 
شاهد این مدعی ، اهل محل ، خواهم گرفت.

خالق یکتا اگر با بنده همراهی نکرد 
بعد از این من دست و دامان هبل ، خواهم گرفت.

گرچه امروز این گرفتنها فقط حرف و هواست
عاقبت یک شب تو را من در عمل ، خواهم گرفت.

‫‏امیرحسین مقدم‬ 
بامداد 27 . 2 . 94

شنیدن این شعر زیبا با صدای شاعرامیر حسین مقدم در ادامه مطلب

از آن زمان که تو رفتی سحر ندارم من ( امیر حسین مقدم )

از آن زمان که تو رفتی سحر ندارم من 
به جز دلت به گذاری ، گذر ندارم من

شبیه قطب جنوبم ، بغل بغل سرما
به انتظار طلوع و خبر ندارم من

در آسمان خبری از شفق چرا پس نیست ؟
میان این همه ظلمت ، بصر ندارم من

نه شوق فصل بهار و نه شور دریایی
پس از تو شهوت فردا به سر ندارم من

درخت خشکمو دیگر امید سبزی نیست
اگر چه زنده ام اما ، ثمر ندارم من

پراز درنده شده خانه ای که ایمن بود
بدون تو حذری از خطر ندارم من

اگرچه عاشق شهر تو شهرشیرازم
بدون نام تو تاب سفر ندارم من

بیا گل شکفته ، ترحم به زخم بلبل کن 
میان این همه دشنه ، سپر ندارم من

دلم بدون تو چون سیر و سرکه میجوشد
برای فتح دل تو ، نفر ندارم من

بیا شکوفه شیرازیم بساط شب برچین
بیا که طاقت شب ، بی سحر ندارم من

‫‏امیرحسین مقدم‬

27.آبان .94

لب دریا کنار ساحل و سنگ ( امیر حسین مقدم )

بداهه  

لب دریا کنار ساحل و سنگ 
پیاپی موج های ناهماهنگ 

به سر شال سپیدی از ترانه 
غزل های غریب و عاشقانه 

نگاه منتظر افکنده بر خاک 
به خاک پاک تر از اوج افلاک 

کنار دلبری دلداده اش فوج
چه لطفی دارد این پیچ و خم موج

چه کیفی میدهد گام از پی گام
قدم های سبک ، آرام ، آرام 

دو تا دست و دو تا بازو دو تا بال 
رسیدن تا به سر حدات آمال 

دو تا نارنج ترد آبدیده 
که تا این لحظه نامحرم ندیده 

دو تا لب در پی گلبوسه ای نرم 
اگر رخصت دهد این شرم و آزرم

لب دریا تو آن رنگین کمانی 
که در رویای اهل آسمانی 

لب دریا ، پری بیرون شد از آب 
لب دریا ، من و لب های عناب

لب دریا ، لب سرخ پری روی 
به رنگ آتش از اسرار آن گوی 

مرا یک بوسه مهمان کن در این شام 
بیا در بند آغوش من آرام ....

‫‏امیرحسین مقدم‬
24. آبان . 94

امان از این سخن از شعرهای تکراری ( امیر حسین مقدم )

امان از این سخن از شعرهای تکراری 
امان ازاین همه دیوانگی ، خودآزاری

امان از این حرکات مشابه مجنون
امان زرسم پر از سم قهوه قاجاری

امان از این همه شهوت امان از این همه آز
امان ازاین جملات شبیه دلداری

امان امان بخدا ، صد امان از این بیداد
از ازدحام تملق ، رسوم درباری

امان از این همه گردش به گرد کعبه خود
شبیه دایره محصول خط پرگاری

دو سال خدمت سربازیم شده صد سال 
نرو ، نمان ، چه کنم با بساط اجباری

تمام ساعت اخبار ، صرف کشتن شد
به این بهانه که تو از قشون کفاری

ببین شبیه شپش گشته بس که ناپاک است 
همان که میکشد انسان فقط به پنداری

که ظاهرا تو فلان و تو نیز بهمانی 
به جرم اینکه فلانی ، بدان که بر داری

امان امان بخدا ، از جهالت این قوم
که کشته صد نفر عاقل جنون کفتاری

نمیرسد کمکی ، کم کمک زمان وداع
رسیده پس چه شد این قول و عهد همکاری

امان امان به خدا هم نمیرسد فریاد
درآن زمان که تو محبوس چاردیواری

خلاصه در عجبم من از این همه بیداد
امان ز رسم پر از سم قهوه قاجاری

‫‏امیرحسین مقدم‬ 
چهارشنبه 27. آبان . 94

تیر پنجاه و هفت خورشیدی ( امیر حسین مقدم )

من ...

تیر پنجاه و هفت خورشیدی 
مادرم نیمه شب مرا زایید 

به سلامت من آمدم هرچند
چشم دنیا مرا نمی پایید

تیر پنجاه و هفت خورشیدی
شب ختم من از نبودن بود 

شب سوم من آمدم دنیا 
با رسومی که خوب میدانید

کودکی دوره تشنح بود
شب و پاشویه های پی در پی

کوره تب شراره می افروخت
مادرم از زمانه مینالید

تیر پنجاه و هفت خورشیدی
فصل آغاز قصه من بود 

قصه ای را که بی سرانجام است
قصه غصه پروریدن بود

من و تیر از کنار هم بودن 
بی تحرک به ناکجا رفتیم

دست آرش کمان کشی میکرد ؟
یا به دست خود خدا رفتیم ؟

قصه من پُر از نبودن هاست 
پُـرِ پَـرهای لُخت پَـروانه

پُـرِ اندیشه های تکراری
پُـر داراییِ فقیرانه

من ازاین قصه غصه ها دارم
غصه هایی که کس نمیداند

کسی از اهل قصه ام اخر 
سخنی جز هوس نمیداند

من و پیشانی ام چه ناکامیم
تف بر این روزگار سگ مصب

توی خشکی نشسته از رنج
صمد اندر ارس نمیداند

من و پیشانی ام همان دردیم 
که در امواج رود جاری بود 

با حضور همیشه غم هم 
عطر گل های نو بهاری بود

من و دستم رفیق هم بودیم 
من و دستی که گاه گل می کاشت

دستم از دست حضرت مجنون
قلمی رسم یادگاری داشت

قلمم را نگاه میدارم 
هر دو دستم قلم شود حتا

قلمم قصه مرا شاید
بنویسد به گوشه فردا

"من "
‫‏امیرحسین مقدم‬ 
27. آبان . 94

نازنینم ، با دل دیوانگان بازی نکن( امیر حسین مقدم )

نازنینم ، با دل دیوانگان بازی نکن
میکنی گر ، لااقل از نوع شیرازی نکن

اینقدر ابرو نینداز ، اینقدر گیسو نکش 
اینقدر صورتگری ، انواع طنازی نکن

یا بمان باما دمی یا دل بگیر از دست ما
این دل دیوانه را راضی به هر سازی نکن

تا به کی مارا اسیر قصه هایت میکنی ؟
اینقدر رندانه با ما نقشه پردازی نکن

این همه کار از دل ما میکشی ، آخر نکش
این چنین مارا تو وادار غزلسازی نکن

راز ما با چشم تو آوازه عالم شده
ادعای همزبانی ، طرح همرازی نکن

ناز تو عمری کشیدیم و دگر مهلت گذشت
عمر دیگر مردمان را ، صرف طنازی نکن

امیرحسین مقدم‬
29. آبان. 94

با سرخی دیوار مقابل چه کنم ( امیر حسین مقدم )

بداهه 

با سرخی دیوار مقابل چه کنم 
با بوسه ی چون زهر هلاهل چه کنم 

عمرم پس از این دگر نیاید به حساب 
با عمر پس از تو عمر باطل چه کنم

‫‏امیرحسین مقدم‬

رفیقم انتحاری بود ...( امیر حسین مقدم )

رفیقم انتحاری بود ...
یه لشگر تو وجود من ، 
شده بازنده توی جنگ 
تو جنگ بین آدم ها
یه مشت انسان بافرهنگ !
یه لشگر ، تیکه و پاره 
یه لشگر ، از درون خسته
همه زخمی ، همه داغون 
درارو رو خودش بسته
آره این لشگر زخمی 
منم ، قلبم حماقت کرد
خدا لعنت کنه قلبو 
که عادت بر خیانت کرد
یه لشگر تو وجودم هست 
منم فرمانده خستش 
نشونی نیست این جاها
نه از هنگش نه از دستش
آره فرمانده ی قلبم 
رفیقش انتحاری بود
کمربندش یه جوری بود 
گمونم انفجاری بود
یه لشگر تو وجودم هست
یه لشگر مونده بی سردار
بیا این سر اینم چاقو
ببرش این سرو بردار
یه لشگر تو وجودم هست 
که از دست خودش مرده 
نمیدونم کجا رفته 
دلم رو اون ، کجا برده
بیا ای دشمن من ، دوست 
بیا ای دوست ، ای دشمن 
تبر بردار و این تن رو 
بزن از ریشه اش برکن
بزن فرمانده مون رفته 
بزن با هممه زورت 
بزن آهنک پیروزی
بزن بر طبل و شیپورت
آره فرمانده ی قلبم 
رفیقش انتحاری بود
کمربندش یه جوری بود 
گمونم انفجاری بود

‫‏امیرحسین مقدم‬ 
4. آذر. 94

شب غزل سپید شد ، سپیده را صدا بزن( امیر حسین مقدم )

شب غزل سپید شد ، سپیده را صدا بزن
بزن به فرق قافیه ، به خاطر خدا بزن

بزن به تن تَتَن تَتَن که تن به تن اسیر شد
دراین نبرد تن به تن ، تَن از بدن رها بزن

نفس نمیرسد به من دراین بحور یخ زده
رَمَل ، رَجَز ، هَزَج ، همه ، یکی یکی ، به پا بزن

دراین زمانه کو به تا_زِ تازیانه میرود
برای فتح جام ها، قلم از ابتدا بزن

بزن به رقص واژه ها، که واژه عاشقت شده
به گونه چپش لبت ، به جای هرهجا بزن

هجا ، هجا ، کشیده ای به گونه تو میزند
به جای هر کشیده اش ، کشیده ای دوتا بزن

بزن به نام من بزن ، قلم به فاعلن بزن
مفاعلن ، مفاعلن ، تمام یا جدا بزن

غزل ، غزال بندی ام ، رهاتر از پرنده شو
تو جلد بام ما شدی ، نرو ، سری به ما بزن

‫‏امیرحسین مقدم‬

دکلمه زیبای این شعر با صدای شاعر در ادامه مطلب

چشمان تو ماه ده چهار است( امیر حسین مقدم )

عادت عشق ...

چشمان تو ماه ده چهار است
مهتابی لیله النهار است

خورشید ، جرقه شب تو
سوزانده مرا تاب و تب تو

لب های تو رنگ ارغوانی است 
شیرینی ناب زعفرانی است

یک چاله میان چانه تو 
عشق است مرا بهانه تو

من تشنه لبم مرا امان ده 
یک بوسه ی از آتش لبان ده

یک بوسه بده لبالب از شور
از غنچه سرخ مست و مستور

یک بوسه بده ، عطش مراکشت
در حسرت آن لب شما ، کشت

یک بوسه بده که بیقرارم 
عمری است که غرق انتظارم

یک بوسه بده الهه عشق 
من ، تو شده ام به ناله عشق

یک بوسه برای یادگاری
ای ماه تمام ده چهاری

یک بوسه بده عزیز جانم
دور از تو ببین چه ناتوانم

یک بوسه برای شام آخر
یک بوسه فقط ، به جان مادر

ای عشق ، کمی نظر به ما کن 
رحمی به غریب قصه ها کن

من قصه ای از دلم سرودم 
با دارو ندار و تار و پودم

من قصه ناشنیده عشق
اشکی که چکد ز دیده عشق

بی بال و پرم حضرت معشوق
دردت به سرم حضرت معشوق

من طاقت دوری ات ندارم
تسکین صبوری ات ندارم

من زخمی چشم زخمم آخر
من خشمی تیغ خشمم آخر

این زخم ، شفا بگیرد از تو
هم خشم به جا بمیرد از تو

من منتظرم ، طلوع تب باش
امشب همه لب به لب رطب باش

شهدابه چکانده نخل لبهات
شیرینی نوچ شام و شبهات

بیمارم و نسخه در لب توست
میسوزم و آتش از تب توست

یک بوسه بده برای بیمار
بیمار توام ، دوای بیمار

یک بوسه پراز حرارت عشق
یک بوسه به رسم و عادت عشق...

‫‏امیرحسین مقدم‬
25. آذر. 94